Barbara Labrie (55) werd geconfronteerd met terugkerende borstkanker. In hetzelfde jaar dat ze haar beide ouders en haar huwelijk en hond verloor. “Ook als je niet ziek bent, is het fijn voor jezelf te zorgen.”
“De eerste keer dat ik kanker kreeg was in 2014. Ik voelde een knobbeltje in mijn borst. Een operatie, zes chemo’s en bestraling verder, verklaarden de artsen me schoon. Tot ik zeven jaar later weer iets voelde. Het was heel klein, je kon het eigenlijk niet voelen, maar ik wist dat het mis was. Het bleek weer een tumor, op dezelfde plek. We kregen het nieuws tien dagen na de begrafenis van mijn moeder. Een jaar eerder hadden we afscheid genomen van mijn vader. Beiden na een moeilijk ziekbed en intensieve mantelzorg. In datzelfde jaar verloor ik mijn huwelijk en ook nog hondje Tommie.”
Ik wist wat ik wilde
“Toen we hoorden dat de borstkanker terug was, was uit eerder onderzoek al gebleken dat ik ook het chek2-gen heb. Dat is een erfelijk gen dat de kans op borstkanker aanzienlijk vergroot. Het besluit om mijn beide borsten te laten amputeren, was daarmee eigenlijk al voor mij genomen. Het was medisch noodzakelijk. Een voordeel was dat ik wel tijd had gehad om na te denken wat ik na de amputatie wilde: wel of geen reconstructie. Ik was er helemaal over uit dat ik ‘plat’ wilde gaan, geen siliconen of iets anders. Dat wist ik dus op het moment dat ik hoorde dat ik weer een tumor had. Voor die beslissing hoefde ik in die zin geen verantwoordelijkheid te dragen. Dat zijn echt verkapte zegeningen in zo’n geval.”
Yoga maakt me sterk
“Na de amputatie in januari 2020 ben ik gaan dansen. Een vriendin nam me mee. Ze zei ‘kom, dit is goed voor je’. Het was zo lekker, zo goed. Voor mij is dansen in contact komen met mijn vrouwelijkheid. Het effect is dat ik in mijn lijf land. Net als bij yoga voel ik ruimte en gaat het stromen. Heerlijk. Yoga maakt me sterk, zowel fysiek als mentaal. Door yoga te doen, kan ik rust nemen om even rustig naar dingen te kijken. Het is echt een moment voor mezelf. Ik geef massages en yogales. Het lesgeven is voor mij een stok achter de deur om altijd met yoga bezig te blijven.”
Compliment aan jezelf
“Elke yogales eindig ik met de opdracht om jezelf een compliment te geven. Dat doe ik heel bewust, want we staan zelden tot nooit stil bij de dingen die we goed doen. Ja, als het iets heel groots en belangrijks is, benoemen we dat. Maar het mag ook iets kleins zijn, bijvoorbeeld dat je lekker hebt gekookt. Hoeveel vrouwen zeggen dat nou? Mannen doen dat trouwens ook niet. Dat is zo jammer, een beetje dankbaarheid en aardig zijn voor jezelf is wel fijn.”
Rust en ontspanning
“Ook als je niet ziek bent, is het fijn om voor jezelf te zorgen. Om momenten voor jezelf te nemen. Dat kan een wandeling zijn, een massage of een meditatie. Het maakt niet uit wat, als jij het maar lekker vindt. Toen ik ziek was, waardeerde ik rust en ontspanning nog meer. Voor die tijd zocht ik het ook wel op, maar dan was ik toch gehaast. Tijdens het ziek zijn kon ik weleens lang onder de douche staan. Na een borstoperatie- of amputatie kun je je gewond voelen in je vrouw zijn. Dan is het fijn om de tijd te nemen jezelf te verwennen. Het stromende water op je huid, de warmte, daar kan ik intens van genieten. Energetisch doet het ook echt iets met je, je spoelt dingen van je af. Maak er een ritueel van en doe het met aandacht. Een kaarsje erbij, een lekkere handdoek na afloop. En trek daarna iets aan waarin jij je mooi voelt. Zo’n ritueel heel bewust voor jezelf doen, dat is zelfzorg. Ik ben overigens nog steeds geen held in rust pakken, maar tegelijkertijd sta ik mezelf meer toe. Want ik douche nog steeds weleens uitgebreid, maar nu zonder schuldgevoel.”
Bewegen helpt
“Wat me trouwens in die ziekteperiode ook erg heeft geholpen, is sporten. In beweging blijven, is zowel fysiek als mentaal belangrijk. Dat vraagt heel gedisciplineerde zelfzorg. Of het nou de sportschool is of wandelen, als je het regelmatig doet, voel je je echt beter. Het geeft mij een gevoel van daadkracht, daar heb ik veel baat van. Los daarvan heb je gewoon beduidend minder last van je lijf.
Cadeautje voor mezelf
“Om plat, dus zonder borsten, door het leven te gaan heb ik wel wat huiswerk moeten doen. Ik heb mezelf en mijn lijf echt moeten hervinden. Een van de eerste dingen die ik na de operatie heb gedaan, is mijn garderobe doornemen, samen met mijn oude buurmeisje. Kleren die me niet meer stonden, heb ik weggegeven. Daarna heb ik een super sexy yogapak, met open rug, gekocht. Peperduur was ‘ie, maar ik dacht: dit is een cadeautje voor mezelf.”
Jezelf iets gunnen
“Zo’n cadeau gaat echt over jezelf iets gunnen. Ik vind dat ik nu beter voor mezelf kan zorgen. Dat heeft het ziek zijn me geleerd. Ook ben ik mezelf veel meer gaan accepteren. De angst die ik soms had toen ik 18 jaar was – dat ik te dik of stom was – daarvan denk ik nu: ‘oh my goodness, ik kan beter zo snel mogelijk mezelf leuk gaan vinden, want dit slaat nergens op’. En nu ben ik dus een borstenloze Sidonia en I’m loving it! Ook niet altijd natuurlijk. Maar wel bijna altijd.”